Dziś trochę z innej beczki. Temat rzeka, który wielokrotnie przewija się w rozmowach dotyczących rodzin marynarzy. Osoby, które nie mają do czynienia ze środowiskiem morskim, wychodzą z założenia, że marynarz ma w życiu łatwiej, bo i zarobki większe niż średnia krajowa, bo jak już jest na lądzie, to całe dnie nic nie robi, bo na wakacje za granicę wyjeżdża. Można by ta wyliczać, że palców by nie starczyło. A w każdym z tych palców tli się zazdrość. O tym, że to wszystko nie tak łatwo jednak przychodzi, innym razem. A dziś zacznę tak…

Moje dziecko robi się coraz bardziej ciekawe świata, a od jakiegoś czasu zaczęły interesować go książki ustawione w szeregu na regałach. I tak dotyka sobie kolorowe okładki tymi małymi rączkami. A zwinne one są. Te rączki. Aż w końcu jedna z nich zdołała jakimś cudem chwycić jedną z książek. I trach. Na podłogę. Schylam się. Podnoszę. Wypada z niej kartka, jakich wiele w moich książkach. Manię już taką mam spisywania ciekawych cytatów na karteluszkach i wkładania po książkach gdzie popadnie. Biorę ową kartkę, co to wypadła i czytam: ,,Zazdrość to jeden z objawów niewiary w samego siebie”- Alfred Aleksander Konar. I myślę sobie, że daleko mi do zazdrości. Wiarę w siebie przecież mam. Ale może tu o inną zazdrość chodzi. A może mylę pojęcia. Może zazdrość mylę z zawiścią…Obie paskudne, szkaradne dwie takie. Ale istnieją sobie na tym świecie, bliżej niż mogłoby się nam wydawać. Wiele takich osób, co to by za pukiel włosów wydali cię w najczarniejszą z czarnych nocy. Wiele takich, co to niby uprzejmi, przyjaźni, a za plecami obgadają do pierwszej osoby za rogiem. Problem w tym, że mam. Że mam kochającą rodzinę, że męża najcudowniejszego pod słońcem, że szkraba uśmiechniętego od ucha do ucha, dom, samochód, że na bloga się odważyłam. A przecież ja nikomu tego nie zabrałam, tłumaczyć się nie muszę. Każdy człowiek jest inny, ma własne zdanie, które niekoniecznie musi być takie samo jak moje. Niech każdy kroczy własną ścieżką, i trzyma się własnych przekonań. Najłatwiej jest komentować, że ta to ma, bo mąż pływa, że wszystko łatwo przychodzi, że o nic nie musi się starać, że się chwali i obnosi na prawo i lewo. Człowiek słucha, bo słowo puszczone w eter zwykle do ucha trafia. To pisane również. I człowiek słucha, i czyta, ale myślę sobie, że szkoda mi czasu. Czasu tych ludzi. Jest tyle cudownych rzeczy, które mogliby zrobić w tym czasie…rozłożyć dziecku drewnianą kolejkę, co to tyle frajdy przynosi. Zaparzyć herbatę, której aromat po domu się rozniesie. Pozdrowić sąsiadkę przez okno, bo z zakupami do domu wraca. Przesadzić kwiaty, bo przekwitły a przydałaby im się większa doniczka. Życie mamy tylko jedno, szybko przemija, chwil nie zatrzymamy. Ważne, by to nasze życie wypełniać dobrymi rzeczami. Pozytywne fluidy do nas wracają. Te negatywne również. Więc uśmiech wysłany sąsiadce powróci do nas ze zdwojoną siłą. …Ja z chęcią przyjmę krytykę…ale od kogoś, kto choć połowę beczki soli ze mną zjadł. Ktoś kiedyś powiedział, że ,,możemy się przecież różnić pięknie”. Jeżeli się ze mną nie zgadzasz to bardzo chętnie posłucham dlaczego, ale nie zapomnij przy tym o kulturze słowa i szacunku do drugiego człowieka. Mnie nie trzeba lubić…więc jak się mnie nie lubi, to się idzie tam gdzie jest lepiej, piękniej i tam zostawia się w komentarzu dobre słowo…