Choć nie przeczytałam dziesiątek książek, jak prawidłowo wychować dziecko…Artykułów z prasy dla rodziców me oczy nie widziały…uczę się wciąż i zastanawiam. Zastanawiam i martwię, by czasem błędu jakiegoś nie popełnić. By potem nie żałować. By każdym etapem rozwoju się cieszyć. A tu jeszcze rodzina z Tatą-Marynarzem. Czasem i mi tatą być będzie. Czy podołam? Czy sił mi wystarczy? Myślę sobie, że nie ma jednej rady, jak pisklę wychować, by z gniazda nie wyleciało.

Przeczytane. Bardzo mi się spodobało…

-Mamo, co trzeba robić, by dobrze wychować dziecko?

-Dzieci się nie wychowuje, dzieciom daje się przykład…

Mały błogo śpi w pokoju obok, a my rozmawiamy. O tym co pamiętamy. Każdy dom inny jest. Każdy też inne rzeczy pamięta.

Pamiętam więc każde wiosenne i letnie wieczory, gdy w letniej kuchni na kolację na wielkim talerzu  czekała sałatka z pomidorów, kiszonych ogórków i cebuli.

Pamiętam te brudne ręce, które szczoteczką należało szorować.

Pamiętam zdarte kolana, dziurawe sukienki. Uroki dziecka ulicy.

Pamiętam głos Mamy, gdy na obiad wołała, a słowo ,,zaraz” inny wyznacznik czasu miało.

Pamiętam niedzielne śniadania. I jajecznicę Taty. Zapach szczypioru z ogródka.

Pamiętam transparenty Babci na prześcieradle pisane, gdy z wakacji wracaliśmy.

Pamiętam sobotnie rytuały Mamy, gdy w słoneczne dni pościel na łóżku polowym wietrzyła.

Pamiętam rozkładane przez Babcię dywany na betonie, by nam czasem w zadki zimno nie było.

Pamiętam o szacunku mężczyzny do kobiety w naszym domu.

Pamiętam rozmowy o filmach. Wspólne lepienie pierogów. Biblię dla dzieci czytaną na dobranoc.

Pamiętam grube kożuchy, drewniane sanki i Tatę, co za ciągnik robił.

Pamiętam…miliony sytuacji, które dziś budują moje życie.

Tyloma pięknymi momentami się ze mną podzielono.

Te wszystkie chwile, momenty. Te krótkie. I trwające ciut dłużej. To nimi dajemy przykład naszym dzieciom. A one swoim. I kolejnym pokoleniom.

Dzieląc się tymi wszystkimi chwilami z naszymi dziećmi, uczymy ich jak wyrosnąć na mądrych i dobrych ludzi.

Wszystko to jacy jesteśmy, rodzi się w domu rodzinnym. To co innym od siebie dajemy, z domu naszego, dzieciństwa i tych wszystkich sytuacji, pochodzi. To te momenty uczą nas jak czynić dobro. A dobro czynione powraca. I to gdy najmniej się tego spodziewany. A to jest piękne.