No i nadszedł ten moment. Którego tak się obawiałam. Dopadło nas. Choróbsko. Szkaradne takie. Paskudny kaszel. Wstrętne katarzysko. I moja głowa. Pełna obaw. Trapiących myśli. Czy mu się nie pogorszy? Czy lekarstwo pomoże? Jak mu ulżyć? Jak sprawić, by mu lepiej było? Dlaczego mnie to nie dopadło? Wzięłabym na siebie. Gdybym tylko mogła. Sęk w  tym, że takiej mocy nie mam. Każdą chwilę. Każdy moment. Spędzamy z nim. Tulimy. Nosimy. Bawimy. Leżymy. Śpiewamy. Lulamy. Wszystko dla niego. Niech mu minie. Proszę. Modlę się co wieczór. W nocy czuwwam. A rano sprawdzam, czy coś mu lepiej. Czy poprawa jakaś. I wiem, że minie. Że dzieci chorują przecież. Prędzej czy później znów nas jakiś wirus dopadnie. Nie unikniemy tego. Ale rodzic zawsze ma w głowie, by dziecko chronić. By na nie uważać. By pielęgnować. I dbać. By tylko zdrowe było.

I dobrze, że ze mną jest mąż. Że na lądzie jeszcze. Że wspiera. Że się troszczy. Że ramię nadstawi, gdy sił mi brak. Kołdrą opatuli, gdy sen zmorzy. Zmieni, gdy czuwam przy łóżeczku. Gorącą herbatę zaparzy. Skoro świt do przychodni się zrywa. I o ciepłych bułkach pamięta. Dobrze, że jest. I tak się troszczy.

Niejedną chorobę samej mi jeszcze przyjdzie przeżywać. Samej do snu ukołysać. I zbić gorączkę. Samej po lekarstwa pojechać. I samej decyzję podjąć. I tego też nie uniknę. Wiem. Lecz dobrze, że teraz jest. I tak się troszczy.

I tak troszczymy się razem. O to nasze szczęście. Chorótkie takie. Chuchamy. Dmuchamy. Ile wlezie rozpieszczamy. A co  tam. W końcu jednego go mamy.

I teraz dopiero zrozumieć nam przyszło, co znaczy troska o własne dziecko. Ten lęk. Te myśli. A nasi rodzice? To samo przeżywali. I Janek przeżyje. Z własnymi dziećmi. Świat pędzi. Zmienia się. Rozwija. Lecz pewne rzeczy, jak były, tak będą. I całe szczęście!