Dziś będzie trochę o mnie. Bo jeszcze kilka lat temu mało o zawodzie marynarza wiedziałam. A gdyby mi ktoś wtedy powiedział. Że marynarza za męża mieć będę. W głos bym się śmiała. I poznałam mojego M. Akademię Morską kończył. I już wiedziałam, że będzie pływał. W życiu bym nie pomyślała. Że taki model rodziny przyjdzie mi założyć. No i w sumie, to nikt mnie na to nie przygotował. Nikt nie nauczył. Nie powiedział jak się zachować. Jak reagować. I jak funkcjonować.

Marynarska rodzina to dość nietypowy model rodziny. A ja już nie raz mówiłam. Że bardzo dużo tych dobrych wzorców z domu rodzinnego wyniosłam. Rodzice wpoili mi wiele pięknych wartości, którymi kieruję się w życiu. I ten wzór rodziny. Ten ode mnie z domu. Taki oczywisty. Normalny, jak dla mnie. I nie mówię tu o tym. Że pełna. Że funkcyjna. Tylko o schemacie. Mąż. Żona. Dzieci. Szkoła. Przedszkole. Praca. Rodzinne spacery. Wspólne odrabianie lekcji. I całe mnóstwo innych codzienności.

A tu mąż marynarz. I ten schemat taki inny od tych z sąsiedztwa. Rodzina, której model tak się różni od tych, które większość z nas zna. Gdzie mąż na co dzień z pracy do domu wraca. Garnki na gazie. Bo jest dla kogo gotować. Suszarka pełna prania. Wspólne wypady za miasto w weekendy. Dom pełen gości. Gwar. Śmiech. I ten rozgardiasz. Kapcie taty pod kanapą. I dwie szczoteczki do zębów.

Na różnych etapach naszego życia obieramy pewne funkcje. Jesteśmy uczniami. Studentami. Siostrami. Matkami. Żonami. Mogłabym tak jeszcze wymieniać. I uważam, że zostajemy z tym zestawieni. Bo, czy ktoś nas uczy jak być dobrą matką, żoną, uczennicą? Te wzorce możemy oczywiście czerpać. Ale nikt nas tego nie nauczy przed.

Jestem żoną marynarza. I mamą dziecka morza. I jakże odmienne są te funkcje od żony i mamy. Nikt mnie do tego nie przygotował. Nikt tego nie nauczył. Patrząc z boku, ktoś powie. Że co tam. Że mąż wyjeżdża. I nie ma go przez kilka miesięcy. Ludzie przecież wyjeżdżają do pracy. Tyle osób w Anglii czy w Niemczech pracuje. A ilu pracuje jako kierowcy tirów. I też ich nie ma w domu. Po kilka tygodni. Jest wiele zawodów, gdzie praca jest poza domem. I tego nie kwestionuję. Nie porównuję. Nie mówię też jak mi trudno czy źle. Ani też jak mi łatwiej w pewnych kwestiach.

Marynarska rodzina funkcjonuje na własnych, unikalnych zasadach. I nie odważę się jej porównać z żadnym innym modelem rodziny. Morze to żywioł. To siła, której człowiek nie okiełzna. Morze się kocha. Albo nienawidzi. Morze daje. I morze odbiera. A marynarskie rodziny. Oprócz tych codziennych problemów. I rozterek. Uporać się muszą z całą masą tych typowo morskich przypadłości. Przesuwana Wigilia. W lutym. Albo w maju nawet. Kolejne urodziny dziecka bez taty. Kolejna samotna rocznica ślubu. Ślub znajomych w pojedynkę. Dzień Taty bez taty w przedszkolu. I pierwszy dzień w szkole. Gorączka. Wyrzynające się ząbki. Kolka. Poród nawet. Budowa domu. I zmiana opon na zimowe. Są też takie chwile. I takie przypadki. Gdy zwyczajny kontakt jest niemożliwy. Bo bardzo zła pogoda. Bo piraci. Albo satelita w złej pozycji. A ty zwyczajnie z marynarzem skontaktować się musisz. Bo są przecież takie sprawy. Gdy ciężko w pojedynkę decyzję podjąć. Ileż takich chwil było. Gdy nie wiedziałam co zrobić. Bo duża odpowiedzialność. Ryzyko. Obawa. I strach. Bo wspólne sprawy. Bo dziecko. Bo zdrowie.

Raz ktoś mi powie: ,,Masz męża marynarza? O jaaaa. Współczuję. Bieduszka z ciebie. Musi być ci bardzo ciężko samej. Przekichane. Jak dajesz radę? Kurcze, coooo? Cztery miesiące go nie ma. Załamka.” A ja ,,kocham” te litości. Blee

Innym razem ktoś mi powie: ,,Masz męża marynarza? O jaaaa. Ale czad. Szczęściara z ciebie. Nie marudzi ci codziennie, że zupa za słona. I nie narzeka, że cię wieczorem głowa boli. Cisza. Spokój. No i kasa na konto wpływa. Żyć, nie umierać. A nie ma twój mąż jakiś pływających kolegów co żony szukają? Ja bardzo chętnie poznam.” Ja: ,,Yyyyy, nieee. Nie ma.”

Bo nie każda żona na żonę marynarza się nadaje. Z całym szacunkiem dla wszystkich żon. Zresztą to nie schlebianie sobie. Broń mnie Panie Boże. Ani też chęć pokazania czegoś lepszego bądź też gorszego. To raczej moment, w którym chcę sama to sobie powiedzieć. Tak. Sobie. Nawet na głos. By do mnie dobitnie to dotarło. Bo czasem chyba mi się zapomni. I wtedy jakoś tak mi źle. Bardzo źle. Więc chcę sobie powiedzieć. Że nikt nigdy nie nauczył mnie, jak być żoną marynarza. To życie uczy mnie tego każdego dnia. Zestawia z tymi wszystkimi przypadłościami. A los śmieje mi się w twarz. Ale żona marynarza powinna wziąć sobie za priorytet szacunek do zawodu męża. Ja z morzem nie rywalizuję. Choć wiem, że jest jego drugą miłością. Akceptuję. Interesuję się. Nawet lubię. W końcu to nasze życie. I nie wiem, czy na żonę marynarza się nadaję. Bo przecież nie mnie to oceniać. Ale wiem jedno. Kieruję się w życiu naszą maksymą: ,,Marynarska rodzinka daje radę.” I byle do przodu. Ahoj!