Jestem zwykłą dziewczyną. Właśnie skończyłam 30 lat. Matuniu, brzmi kosmicznie. Bo wcale się na tyle nie czuję. Gdybym kiedyś pomyślała o sobie w wieku 30 lat, widziałabym dojrzałą kobietę w eleganckiej garsonce, korporację, ważne spotkania i poważne rozmowy.

Patrząc w lustro widzę dziewczynę z piegami na nosie, zmarszczkami na czole i muśniętymi tuszem rzęsami. Nijaki to makijaż. Ale tak mi wygodnie. I włosy wiążę w kucyk. Te włosy w które się gdzieniegdzie siwy wkradnie. Spierzchnięte usta od wiatru. W torebce zawsze noszę ten balsam do ust, co mi przed swym wypłynięciem mój marynarz podarował. W samochodzie zawsze smaruje. Gdy na czerwonym stoję. To chyba już taki mój rytuał. Gdy mi się przypomni to na ustach mam moją Estee Lauder Rose Envy 20 i zawsze pachnę Chloe. Najczęściej noszę jeansy, ulubiony t-shirt i sportowe buty.

No cholera nie czuję się na te 30 lat. Co poradzę. Żoną już przecież od prawie czterech lat jestem. I matką od dwóch i pół. Ale myślę sobie, że ta trzydziestka to taki fajny wiek będzie. Bo jestem świadoma siebie, swojego ciała, swojego umysłu, światopoglądu i wartości. I przede wszystkim czuję się spełniona. Spełniam się jako żona, mama, pracownik , córka, przyjaciółka, siostra, synowa, wnuczka i koleżanka. Spełniam się w domu, w pracy, w ogrodzie, na podwórku, na placu zabaw, na boisku, w parku, w sklepie, w przychodni.

I wiecie co, dalej, konsekwentnie będę zbierała te zmarszczki mrużąc oczy do słońca, będę kolekcjonowała te piegi wystawiając twarz ku ciepłym promieniom i te siwe kosmki świadczące o codzienności i upływającym czasie. Dobrze mi z tym!:) Mam jeszcze trochę marzeń do spełnienia i celów do zrealizowania, tak więc działam. Ahoj