Jakiś czas temu spotkało się dwóch marynarzy pływających w tej samej kompanii. Nie będzie to kawał, ani przypowieść żadna. To historia prawdziwa. Spotkali się przy kuflu piwa i dyskusja się toczy, czy aby faktycznie jeden z drugim nadal wierzy w to co robi, mianowicie w pływanie dla idei. Czy jednak w dzisiejszych czasach pływanie to głównie papierologia i biurokracja, a pływanie dla idei poszło w zapomnienie? I to zainspirowało mnie do podjęcia i zgłębienia tego tematu.

Dziś post będzie napisany przez naszych Marynarzy. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy mieli w nim swój udział. Na początku kilka słów od mojego Wilka Morskiego.

Dlaczego ludzie wykonują różne zawody? Dlaczego jeden jest prawnikiem, sprzedawcą, korporacyjnym krawatem, kierowcą, elektrykiem, lekarzem a drugi jest marynarzem? Jedni podążają marzeniami, inni zostali zmuszeni przez życie a są i tacy, którym jest wszystko jedno. Każdy jest inny, ma inne predyspozycje, inne plany, marzenia czy obawy. Jedni uwielbiają swoją pracę i nie mogą bez niej żyć, inni nienawidzą i pod koniec weekendu nerwowo kombinują co by zrobić aby do pracy nie iść. A co jeżeli każdy jeden dzień przez kilka miesięcy to poniedziałek? No wtedy już nie ma przebacz..

Nigdy nie myślałem o tym kim zostanę. To znaczy myślałem o tym jak chciałbym żyć. Niektórzy młodzi ludzie mają wszystko obcykane. Fakultety z tego czy innego przedmiotu, potem wymarzona praca w wymarzonej firmie i robią wszystko aby to zrealizować. Niektórzy odkrywają to po czasie, tak było w moim przypadku. Nie będę przywoływał całej historii ale w telegraficznym skrócie powiem że nie miałem pojęcia co robić a o statkach wiedziałem tyle, że pływają. Zbytnio nie zagłębiając się w temat, trochę pod wpływem impulsu i takiego myślenia „a co mi tam” rozpocząłem studia na Akademii Morskiej w Szczecinie. 

Kilka lat już w tym siedzę i obserwując siebie oraz innych nasuwają się wnioski dlaczego to robimy. Jak wspomniałem we wstępie, każdy z nas jest inny, każdym z nas kierują inne rzeczy. Na początku jest faza zauroczenia, wszystko nowe, ciekawe, inne. Kto nie pływał, nie pojmie zapewne jakie to musi być uderzenie w młodego chłopaka (bądź dziewczynę) kiedy pierwszy raz postawi nogę na burcie. Inny świat.

Po zauroczeniu jest szczenięca miłość. Tysiące zdjęć, zwłaszcza zachodów słońca czy selfie pod palmami (obowiązkowo). Potem nadchodzi rutyna, jak wszędzie i to od nas samych zależy czy odnajdziemy jeszcze iskrę, która jest w stanie rozpalić na nowo uczucie do morza. Trochę to wychodzi poetycko…

Druga strona medalu jest zgoła inna. Jedni nie umieją żyć z innymi ludźmi na lądzie, inni codziennie liczą zarobione pieniądze. Są tacy, którzy jako przeciętniacy w domu, na burcie dostają wręcz skrzydeł, starając się udowodnić wszem i wobec kto tu tak naprawdę rządzi. Są tacy, którzy uciekają. Od problemów, od zmarnowanych związków, od samotności, od nieprzyjaciół. Każdy ma jakiś cel. 

Do której grupy ja się zaliczam? Najlepiej powiedzieć, że do tych którzy w żyłach mają słoną wodę, zapach wiatru we włosach, radość z pokonywanych mil czyli jednym słowem, morskich wilko-romantyków. Ale prawda jest nieco skomplikowana. To zależy od dnia. Czy dziś będę po raz kolejny wyklinał tę robotę pukając się w głowę jakim wariatem trzeba być żeby to robić? Czy dziś będę podliczał sumy wpływające na konto w banku? Czy może dziś się uśmiechnę do myśli, że jednak robię coś wyjątkowego, ważnego. Nie wiem, nie powiem. Bo za oknem ciemna noc, klimatyzacja szwankuje, a trzeszczące szoty denerwują. Zobaczymy rano, gdy się obudzę zaczynajac kolejny dzień na drugim końcu Świata. Ahoj! (Bartek)

Papierologia i biurokracja, przepisy już dawno osiągnęły poziom absurdu. Pływanie dla idei miało może i miejsce w czasach żaglowców i statków parowych. Obecna praca na statkach nie ma nic wspólnego z tym co pisał Karol Olgierd Borchardt w swoje książce „Znaczy kapitan” (Artur)

Hmmm, ciężkie pytanie. Ponieważ z jednej strony pływam dla ideii, rodzina od strony taty jest związana z przemysłem stoczniowym jak z samym pływaniem i ja chciałbym podtrzymać „tradycję”. Po tacie morze mam we krwi więc uwielbiam swoją pracę (mimo wielu wyrzeczeń) i nie zamienił bym jej na żadną inną.  A z drugiej strony papierologia i biurokracją jest wszechobecna w naszym zawodzie (sądzę że w większości innych również) i będzie tego coraz więcej lecz nie dzieje się to bez powodu, a powodem jest chęć armatorów do zminimalizowania strat, większego zysku i kontroli nad swoimi statkami by jak najlepiej nimi zarządzać i nie ma się co temu dziwić ponieważ chyba nikt nie lubi tracić pieniędzy. Lecz jeśli marynarz lubi swoją pracę, a nie jeździ na statki jak za karę, to można bez problemu połączyć pływanie dla ideii oraz papierologię i biurokrację. Wiem że miało być krótko ale odpowiedzieć na to pytanie nie jest tak prosto i jednoznaczne. My w rodzinie lubimy tradycję i musiałem tą też kontynuować chociaż tata z racji tego że wykonuje ten zawód, odradzał mi ten wybór ponieważ będę musiał opuścić rodzinę na dłuższe chwile. To też jest kolejny problem, ponieważ marynarz to dobry zawód dla kawalerów ale ile ich się spotyka na morzu? Prawie wcale. Większość pływa by utrzymać rodziny. Ja musiałem się wyrzec chwil spędzonych z najbliższymi i najważniejszych momentów w życiu mojego syna. Ale jak to w życiu bywa, coś za coś. Kontynuuję tradycję i lubię swoją pracę a rodzina nie musi się martwić o jutro, wszystko kosztem rozłąki niestety. Myślę że te rozłąki by były jeszcze gorsze gdyby marynarz nie był zadowolony ze swojej pracy a rodzina by nie miała „nic wzamian” (jeśli tak to można nazwać). (Patryk)

No hej , marynarz to jest w tej robocie dla pieniędzy … Smutne ale prawdziwe , chce rodzinie zapewnić fajny byt i czas jak jest na lądzie , ma być milo , a papierologia na statku jest. Ja to nazywam debilizmem statkowym bo niektórych portów nie jestem w stanie zrozumieć, stąd debilizm statkowy (Mateusz)

Raczej papierologia i biurokracja zamiast pływania dla idei. Czy pływa się głównie dla pieniędzy? I tak i nie. Może nie głównie. Ale praca na co dzień (szczególnie w moich warunkach – krótkie przeloty, od paru godzin do 3 dni) to papierki, papierki i procedury. Myślę, że to może zależeć od rodzaju zatrudnienia i pływanie po całym świecie gdzie są dłuższe przeloty może wpływać na poczucie marynarzy, że w tym co robią jest głębszy sens. U mnie nie ma czasu na taką wiarę. (Jacek)

Myślę,że podobnie jak na lądzie -wszystkiego po trochu. W różnych momentach inna motywacja.Przecież nawet pierwsza decyzja o pracy na morzu nie jest jednoznaczna. Dopiero doświadczenie kształtuje charakter. (Stanisław)

W dzisiejszych czasach,  moim zdaniem nie ma idei na morzu. Każdy pracuje dla pieniążków Dobrze płacą więcej niż przeciętna krajowa. Dziś to już nie takie pływanie jak kiedyś. Jestem na morzu 18 lat. Statki stoją bardzo krótko w portach. Ja jestem na gazowcach, stoimy 16 do 18 godzin i dalej w morze. Raz w miesiącu mamy jakiś meeting, inspekcję czy inną kontrolę. Papierów mamy na potęgę i z miesiąca na miesiąc jakaś nowa forma. Przez kontrakt 3 lub 4 miesięczny możemy zapomnieć o zejściu na ląd. Terminale gazowe są daleko lub obowiązuje zakaz wyjścia. Szoty czyli ściany są wyklejone po same krawędzie i ciągle coś nowego. Można zobaczyć jak morze straciło na swoim prestiżu po tym ile osób jest chętnych na kierunki morskie na Akadamie Morską. Kiedyś było 5 do 6 osób na jedno miejsce, dziś może 2 do 3 osób. Tu na morzu jak i na lądzie rządzi pełna komercjalizacja. (xxx)

Nie mogę wypowiadać się w imieniu moich kolegów, ale z mojego punktu widzenia wygląda to tak, że my nadal musimy wierzyć w to co robimy i nadal musimy odczuwać satysfakcję. Gdybyśmy nie wierzyli lub nie satysfakcjonowałoby to nas, wówczas pracowanie i „pływanie” tylko dla pieniędzy nie miałoby szans na dłuższą metę. Niestety czasy się zmieniły i ogrom czasu zajmuje biurokracja i papierologia, ale tak naprawdę nie to zabija „ducha marynarstwa” tylko fakt, że my marynarze jesteśmy traktowani bardzo przedmiotowo. Dla ludzi z biura i management na lądzie jesteśmy tylko numerkami i cyferkami. Reasumując ja widzę to tak. Musimy odczuwać potrzebę pływania dla idei, ale „korporacyjne” podejście do marynarza sprawia, że idee te zmieniają się i satysfakcja z wykonywania naszego specyficznego zawodu jest coraz mniejsza. (Zbigniew)

Moj M. jest na etapie szukania alternatywy na lądzie i ma dość pływania. Pływanie dla idei chyba już nie istnieje. Papierologia i biurokracja na porządku dziennym, tym bardziej, że pracuje w wielkiej korporacji, w której jest numerkiem na liście. (Magda)

Mnóstwo tych Waszych opinii, każda zgoła inna. Trudno nie przyznać racji, że w dużych korporacjach, zarówno na lądzie jaki i na morzu papierologia jest na porządku dziennym a pracownik jest traktowany przedmiotowo, wszak jak nie ten, to inny. Choć jak, z punktu widzenia żony marynarza wciąż wierzę w pływanie dla idei. Pracuje się zawsze dla pieniędzy, bo jest to najbardziej motywująca forma wynagrodzenia za trud włożony w pracę, lecz uważam, że marynarz to tak specyficzny zawód, że samo pływanie dla pieniędzy na dłuższą metę nie ma racji bytu. Tylko nieliczni są w wstanie wytrzymać tyle wyrzeczeń. Trzeba mieć naprawdę twardy charakter i ukształtowaną psychikę, by tak długi czas wytrzymać z dala od ,,normalnego świata”. Pływanie trzeba mieć we krwi a marynarzem trzeba się urodzić. Tak ja to widzę.